De Gluurbuur

Wonen in de stad is het fijnste wat er is.

In ieder geval, voor mij wel. Helemaal als je weet hoe het is om in een dorp te wonen op een eiland waar meer kerken en schapen staan, dan dat er mensen wonen! (Heb het er heel fijn gehad hoor, alleen ben nu weer toe aan het stadse LEVEN.)

Wanneer ik in m’n huis ben, is het stil en knus.

Wanneer ik mijn huis uitloop is het lawaaiig en gezellig.

Dus al ben ik alleen, ik voel me niet alleen.

Zelfs in bed bij volle maan, kan dan vaak niet slapen, (geen hekserij hoor, ben daar blijkbaar gevoelig voor) kijk ik uit mijn slaapkamerraam en ben ik niet de enige die wakker is. Wat een lichtjes komen er uit de huizen en gebouwen schijnen!

Dan zet ik een kop thee en ga ik met de verrekijker (van opa geweest) zitten gluren. Ik geniet van ieder beeld, dat ik zie. 

Een moeder met huilend kind op schoot, een man met glas drinken voor de televisie, een dansende jongen, een stel dat elkaar met Spaans temperament iets duidelijk probeert te maken, een schilder die creatief iets op het doek zet……

Wat ik ook zie, het maakt me een blij mens, dat zich realiseert bij ieder beeld, nooit alleen te zijn. Nu is het niet zo dat ik altijd met de verrekijker van opa naar iedereen zit te gluren. Het is af en toe.

Om mezelf lekker te voelen en me bewust te worden van “Yes ik ben niet de enige die wakker is” en “Wat gezellig die plaatjes van anderen”. Een soort vermaak, zoals een soap, maar dan realistisch. Al kijk ik allang niet meer naar 'The Bold and the Beautiful', toch vind ik het een meditatief moment om, tijdens een soort van onrust, naar een soap te kijken, een stadse soap. Zonder faceliften, botox-lippen en dikke lagen make-up. Maar puur de natuurlijke stadse mens die net als ik ook wakker is. 

Met vetrollen, rimpels, gaten in onderbroeken en een echt figuur.

Wanneer je dus een persoon met verrekijker ziet gluren, het is niet 'Sherlock Holmes'. En het is ook niet het smerige personage uit het programma 'Rembo & Rembo'! 
Het is iemand die met een tevreden gevoel in slaap wil vallen. 

Gekuch

Revalideren gaat me goed af.
Ik ken mijn grens en volg mijn gezonde gevoel.
Vanochtend naar de Waddenzee gefietst met een thermoskan koffie, een tijdschrift en ontbijt.
Terwijl ik op een trap zit, kijk ik naar de zee, de lucht en de dijk. Ik hoor kuchende schapen. Weet niet of het hoort dat de schapen klinken als oude dronken mannentjes, toch merk ik het liever te horen dan de Duitse toeristen. Ik heb het naar mijn zin. De zon straalt, de wind zorgt voor frisheid en de kleuren lijken helderder dan ooit.
Wat is de natuur mooi. Moet ervan huilen. Emotionele doos die ik ben.
Ik neem te vlug een grote slok koffie en verslik me zowat. Nu kuch ik met de schapen mee.
Wat een lawaai hier op de dijk.
Met een glimlach begroet ik de hard pratende Duitsers, die zojuist het trappetje op zijn gelopen.
Wat kan binnenpret lekker zijn.

Eerste klas

Ondanks een nacht niet geslapen te hebben, kwam ik na een lange treinreis best uitgerust in Arnhem aan.
Of dat gelegen heeft aan het decadent reizen in de eerste klas (ivm gekregen kaartje) of aan het versturen van berichtjes over en weer met een leuk exemplaar, weet ik niet, maar ze gaven me beiden een boost der ontspanning.
Het was meteen, zoals altijd, een goede sfeer toen ik m'n broer en schoonschat weer zag. We hebben een zalige lunch, door Mathé gemaakt, (chef kok zelf) naar binnen gewerkt bij hun thuis. Een vooroorlogs huis, helemaal naar hun eigen retro-smaak ingericht. En ik waardeer die smaak!
Daarna gewandeld door het prachtige Sonsbeekpark waar theater, koffie en hapjes-campers stonden.
Alle eventuele zorgen, verdrietjes en vermoeidheid behoorden acuut bij t verleden. We hebben gelachen, genoten, geknuffeld en gesproken.
De zon scheen en de dag vloog om.
Toen ik de laatste trein naar m'n ouders ook nog redde, realiseerde ik me dat ik bofte. M'n vader stond in de ontvangststand bij t station. Met m'n ouders tot diep in de nacht leuk gekletst en ik heb geslapen als een roos.
(M'n gezicht zag er trouwens bij t wakker worden ook uit als een roos, maar trok gelukkig snel bij).
Na een kop koffie op bed, voelde ik een rust. Ik voelde me goed en veilig en merkte dat ik dankzij het gezellige weekend vol geluksvitamientjes en fijne sfeer alles weer anders zag.
De dagen voelde voor mij oppeppend als een sauna arrangement met een overnachting in een vier sterren hotel.
Maar dan Mathé, Wendy, Henk en Betty als de sterren!

Krachtig

als je nu op zee bent
stuur ik je een zoen
net of je me kent
zal het je iets doen
hoop ik dat je lacht
ook al is het zwaar
met deze windkracht
is dit mijn gebaar

Verse vis

Bij de zee geweest, even uitgewaaid en ivm de kerstvakantie was het debiel druk op t strand. Wilde met laptop bij Paal 21 rustig zitten met kop koffie en creatieve ideeën opschrijven. Alleen ik voelde me niet lekker tussen de hard pratende toeristen en huilbaby's, dus heb ik na m'n espresso naar binnen geslurpt te hebben (geserveerd door leuk type ober) de eerste Hopperbus weer naar huis geboekt. Thuis in rustig Oosterend voelde ik me meteen weer op m'n gemak.

De bijna laatste dag van 2015 heb ik mezelf getrakteerd op een etentje bij 't Cafeetje' vlakbij huis. Al snel merkte ik dat het daar ook druk was, maar anders druk. Het Eetcafe zat vol Texelse kottervissers. Dus flinke gezelligheid met barhangende leukerds. Dat vond ik prima, hoewel ik niet meer aan het schrijven ben toegekomen. Maar ..... ik heb wel hele lekkere slibtongetjes gegeten. Goed werk Kottervissers!

Thuis zijn

Mijn liefde voor het eiland is ontstaan, toen ik voor theaterwerkzaamheden drie maanden op het mooie Texel mocht vertoeven.

Ik huurde een fiets en reed voor en na het werk naar de dorpjes, het bos, de duinen, de dijk, het strand en merkte dat ik me waanzinnig goed en rustig voelde. Met mezelf zijn op Texel maakte me echt gelukkig. Ik werd me sterk bewust dat ik er thuis hoorde.

Toen de werkperiode afgerond was, werd ik op de boot een beetje misselijk en niet dankzij zeeziekte, maar puur omdat ik merkte dat terug gaan naar de overkant niet was wat ik wilde.

Aangezien ik uit een nest kom waar ‘willen is kunnen’ en ‘volg je hart met een beetje verstand’ regelmatig werd genoemd, ben ik op Texel gaan solliciteren en een huisje gaan zoeken. Dit is me in een weekend gelukt. 

Samen met m’n bejaarde kat verhuisde ik naar een klein appartement in ’t centrum van Den Burg, met het doel (een droom) ooit in Oosterend te gaan wonen. Oosterend; het oude dorp met het CharlesDickens gehalte, leuke kroegjes, aardige mensen, gezelligheid, rust, fijne sfeer, karakteristiek, en omringd door de prachtige natuur. 

Willen is kunnen.

Want na drie jaar in Den Burg gewoond te hebben, ben ik vanaf oktober 2015 de ‘happy blondine’ die in het mooiste dorp op Texel woont.

Een idyllische straat te Oosterend. 

Mijn ouders, broer met vriendin en vrienden komen maar al te graag naar me toe, om er meteen een soort mini vakantie van te maken.

Ze zijn allemaal trots op me en vinden het sterk dat ik deze stap heb gemaakt. Voor mij is het niet meer dan luisteren naar mijn zijn.

Thuis zijn.

Manon 

Omdat ik mijn vak als theaterdocent op het eiland wel kan uitvoeren, maar er niet volledig van kan leven, ben ik ook werkzaam als Begeleider bij ‘Het Maartenhuis', schrijf ik en geef ik (af en toe) trainingen aan de overkant. Neem een kijkje op m’n site voor info. www.manon-veenendaal.nl